Of het om een heus writersblock gaat dat weet ik niet, maar dat ik al een hele tijd geen blog meer heb geschreven… dat is een feit. Waarschijnlijk heeft het te maken met een combinatie van het volgende: 1. Ik werk nu 40 uur per week, wat betekent dat ik wekelijks praktisch 40 uur achter een computer zit om teksten te schrijven. 2. Doordat ik nu een ‘grote-mensen-baan’ heb, maak ik simpelweg minder studentikoze taferelen mee: dit betekent automatisch dat ik minder noemenswaardige slaapaanvallen en kataplexie aanvallen meemaak.
Time flies when you’re a busy granny
Kortom: ik heb op dit moment een beetje een oma leven en dat is niet echt iets om over naar huis te schrijven. Of in dit geval: om over naar jullie te schrijven. Ik ga uiteraard nog steeds regelmatig biertjes drinken en naar festivals etc., maar in de frequentie ervan is daar wel echt iets in veranderd sinds ik werk.
Veranderingen
Neem nu het onderwerp: stappen. Als ik me weer een zondag enorm ellendig voel, omdat ik teveel gin-tonics naar binnen heb gewerkt, hoor ik mezelf nu soms hardop zeggen: ”Volgend weekend ga ik echt niet stappen hoor, want ik heb geen zin om brak te zijn” (boringggg).
Afgelopen zaterdag nog zoiets: heel enthousiast ging ik – na een dagje bruin bakken bij de Maarseveense plassen – met Bas het terras op. Vervolgens zitten we om half twaalf allebei gapend aan ons speciaalbiertje en vinden we het allebei helemaal goed om naar te huis te gaan. ”Anders zijn we morgen zo moe” (again: boring). Ik weet niet of het te maken heeft met de magische grens van 25 die ik kortgeleden heb bereikt of toch meer met die grote mensen baan of dat het een combinatie is. Trots ben ik er in ieder geval niet op.
Huisvrouw perikelen
Het volgende punt dat ik ga noemen is minstens net zo ‘erg’. Ik vind het oprecht fijn om een deel van m’n vrije weekenddagen te besteden aan het doen van wasjes, het opruimen van mijn kamer (ja mam, ik en opruimen en dat ook nog eens in het weekend…), het doen van boodschappen en andere ‘praktische zaken’. Eerlijk waar: soms herken ik mezelf niet meer terug.
Sportschool taferelen
Een andere rigoreuze verandering in mijn leefritme is dat ik ben gaan sporten. Mensen die me al jaren kennen hebben hier zich nogal over verbaasd, want het woord ‘sporten’ kwam eerder niet echt in mijn woordenboek voor… Waar ik dat eerder altijd als eerste af zei wanneer ik me slap en moe voelde en koos voor de comfortabele functie als ‘couch potatoe’, ervaar ik nu echt voordelen van een paar keer per week sporten. Ook daarin herken ik mezelf soms niet meer: dat ik bijvoorbeeld op m’n vrije zaterdag vroeg op sta om – vrijwillig en uit mezelf en helemaal alleen – naar de sportschool te gaan. Yes, me. #fitgirl
Andere veranderingen
Naast al deze huisvrouw-achtige en sportievere positieve veranderingen, is het feit dat ik minder ben gaan bloggen een van de negatieve. Ook nu merk ik direct weer hoe fijn het is om alles van me af te schrijven. Dus vanaf nu ga ik echt m’n best doen om weer wat meer te bloggen. Ik ga onder andere:
- Eindelijk eens die blog afmaken over hoe ik toch echt mag blijven autorijden;
- Meer gaan delen over mijn ervaringen met sporten en hoe ik ervoor zorg dat ik dat ondanks het gebrek aan energie toch trek;
- Binnenkort weer een gastblog plaatsen.
Dus jullie horen snel weer van me!
Veel liefs,
Pip
Geweldig mijn dochter, die het leuk gaat vinden om te poetsen.
Ga zo door xx
Hahah leuk is anders. Het is vooral praktisch :p
Fijn dat je het sporten zo leuk vindt. Ik ga ook enkele keren per week naar de sportschool maar kan me hier niet toe zetten na een lange werkdag (colleges etc.). Ben wel benieuwd hoe je dat dan doet in een volgende blog zoals je zei.
Hi Freek! Ja, ik heb daar ook last van hoor.. ben echt een vaatdoek als ik uit m’n werk kom. Zal er zeker binnenkort wat over schrijven. Een tip alvast: ik ga altijd direct uit m’n werk, zodat ik niet de kans krijg om op de bank te gaan liggen (wetende dat ik er daarna niet meer vanaf kan komen).
Zelf werk ik maar halftijds als tuinman (maandag-woensdag-vrijdag) en dit op zich is al redelijk fysiek. Toch ga ik ook iedere dinsdag en donderdag joggen (meer trial achtig). Ik doe vaak mee aan obstakelruns en die zijn uitputtend maar de voldoening is er altijd^^ mentaal is het ook een kleine oppepper om eens te zeggen van ” ik ben moe van het sporten en niet door de narcolepsie :) “
Hi Jonas! Wat leuk om te horen dat je ook zo bezig bent om toch proberen actief te zijn. Wel pittig die obstakel runs! Zo’n conditie heb ik (nog) niet ;) En ja precies wat je zegt! Dat is het inderdaad! Zo fijn als je echt een keer fysiek uitgeput in bed gaat liggen ’s avonds, omdat je echt wat hebt gedaan!
We zijn weer helemaal bij! Die ‘grote mensen baan’ is niets anders dan zelfvoorzienend vermogen om je leven draaiende te houden en bij geval van vrije tijd daar ook nog een aangename invulling aan kunnen geven! Niks writers block gewoon een gewenningsperiode aan een leven in een ander tempo en dito energiebalns. Het ga je goed! Zie uit naar je volgende bijdrage.
Haha, ja eigenlijk is dat ook wel zo. Dankjewel! :D