Dat het leven met narcolepsie anders is dan een leven zonder, dat is vrij duidelijk. Onverwachte wendingen, schaamtelijke momenten en onhandige situaties zijn mij daarom ook niet onbekend. Helaas niet alleen vanwege mijn slaapziekte, maar ook omdat ik zonder narcolepsie ben ik al vrij bovengemiddeld onhandig ben en daardoor in ongewilde situaties terechtkom. Tel dat bij elkaar op en je weet ook dat mijn level van onhandigheid erg hoog is…

Om even een voorbeeld te geven: heel recentelijk heb ik mijn telefoon op het dak van de auto laten liggen en ben ik hiermee gaan rijden wat als resultaat had, dat ik hoogstwaarschijnlijk een Curacaose choller dolgelukkig heb gemaakt met mijn telefoon die hij in het gras langs de kant van de weg heeft gevonden. En dat heeft alles behalve te maken met mijn slaapziekte.

Dat mijn ‘vriend’ narcolepsie me in onhandige situaties brengt, buiten mijn onhandige ik heen, dat is ook een feit. Ik ga even terug naar vorig jaar oktober om een situatie te schetsen. Dolverliefd ging ik met mijn toenmalige vriendje een weekje naar Boedapest. Hartstikke leuk natuurlijk, beetje banjeren door de stad en natuurlijk hadden we 24/7 de slappe lach. En ja, in dat hebben van de slappe lach daar zit bij mij het ‘probleem’. Ik zal je uitleggen waarom.

Een niet al te prettige bijkomstigheid van narcolepsie is namelijk kataplexie. Dit is kort gezegd het tijdelijk (± max 20 seconden) verslappen van alle spieren in het lijf bij heftige emoties zoals huilen, boosheid, schrikken en lachen. Gelukkig ben ik gezegend dat ik dit zelf alleen heb wanneer ik gigantisch hard moet lachen, maar toch brengt deze kataplexie wat benarde situaties met zich mee.

Bedenk je even hoe het eruit zou zien als je letterlijk de slappe lach zou hebben. Ja, inderdaad spaghetti benen en armen met als gevolg dat je in elkaar klettert zonder dat je daar enige controle over hebt. Niet zo vervelend wanneer dit gebeurd als ik gewoon op de bank thuis zit, maar wat allemaal wat lastiger verloopt wanneer je met een zak druiven over het zebrabad in het centrum van Boedapest loopt.

Je voelt ‘m misschien al aankomen, maar inderdaad ik liep daar nietsvermoedend met m’n toenmalige vriendje met een zak druiven die we zojuist op de markt hadden gekocht. Wat er gebeurde was ongeveer dit: het stoplicht bij ’t zebrapad gaat op groen, we steken samen over en het vriendje maakt een grap waardoor we allebei zo hard moeten lachen dat ik als een zak spaghetti in elkaar kletter…

Het gevolg is dat het zebrabad en alle andere voorbijgangers kunnen meegenieten van mijn net gekochte druiven. Nu ben ik iemand die weigert minder te gaan lachen vanwege het risico a la spaghetti in elkaar te vallen, dus wat gebeurt er nadat we veilig en wel en met de helft minder druiven de overkant bereiken? Juist ja. Ik moet zo hard lachen om wat er zojuist is gebeurd, dat als het vriendje me niet heel snel had vastgepakt, ik weer net zo hard op de grond donderde als vijf minuten daarvoor. Welcome to my life!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.