Vandaag is op de een of andere manier toch wel een blogmomentje waard. Op 13 november 2013, vandaag precies 1 jaar geleden, kreeg ik dan eindelijk officieel te horen dat ik narcolepsie heb. Vreemd genoeg was dat vooral een geruststelling in plaats van een klap in m’n gezicht.

Ik kan me nog goed herinneren dat de neurologe bijna niet uit haar woorden kwam en heel voorzichtig probeerde te vertellen dat ik narcolepsie heb, zonder echt te zeggen: ‘Ja, mevrouw Pipping u heeft narcolepsie’. Het was meer een samenvoegsel van losse uitspraken als: Ehm ja, je zag het misschien al een klein beetje aankomen, maar…

Heel logisch dat ze dat zo bracht, aangezien het niet niks is als je te horen krijgt dat je aan een ziekte lijdt waar je de rest van je leven mee moet dealen. Maar eerlijk, het was op dat moment een echte geruststelling. Om bij die 13 november 2013 te komen, heb ik namelijk heel wat hobbels moeten wegwerken en ik was daarom eigenlijk alleen maar blij dat hiermee de zoektocht ten einde was gekomen.

De geschiedenis die hieraan voorafging was de volgende. Nadat ik in 2011 steeds vaker tijdens de lessen op school dutjes deed met als gevolg dat ik opmerkingen kreeg van docenten over mijn abnormale feestgedrag – want ja, als je als student vrijdagochtend ligt te tukken, dan is 1+1 = 2 natuurlijk – werd het tijd voor een bezoekje aan de neuroloog in ’t ziekenhuis in Ede.

Na een reeks ziekenhuisbezoeken, inclusief mislukte testen door niet aangezette registratiekastjes en de heugelijke mededeling van Meneer de Neuroloog dat ik maar met een psycholoog moest gaan praten, omdat ik depressief zou zijn en dat het gewoon tussen m’n oren zat, zijn uiteindelijk – na nóg zo’n 24uurs test, maar dan in een ander ziekenhuis – mijn sterke vermoedens waar verklaard. 

Daarom proost ik vandaag op het heugelijke feit dat ik na een zoekperiode vol testen doen, ziekenhuis bezoeken, doktersgesprekken, missende schooluren en veel te veel dutjes – eindelijk – weet waarom mijn lijf doet wat het doet. Maar vooral proost ik vandaag om me eraan te herinneren dat ik mezelf niet hoef te beperken door dit als ik dat niet wil: ik woon wel mooi even een half jaar op een te mooi eiland in de Caribbean en heb hier een ontzettend leuke stage! 

Liefs, pip

 

5 thoughts on “Eerste jubileum!”

  1. Jammer voor jou dat je zo een zoektocht hebt moeten doorstaan ! Bij mij was het huisdokter, slaapkliniek en uitslag slaaptesten bij neuroloog die het ook moeilijk vond de diagnose mee te delen. Ik was wel zonder enig vermoeden bij de neuroloog gegaan voor de uitlag ben wel in shock terug buiten gegaan. Om te beginnen 6 maanden geen auto rijden. Ik werk bij de thuisverpleging dus zit nu ook thuis van het werk.

    1. Hi, ja ik had nadat ik een jaar nog een keer alle testen ging doen, maar dan in een ander ziekenhuis ook sterke vermoedens. Ik wist ’t bijna honderd procent zeker, doordat ik inmiddels ook kataplexie erbij had gekregen en dat nou eenmaal vast zit aan narcolepsie. Dat van ’t autorijden is inderdaad een grote domper, ik heb gelukkig m’n rijbewijs mogen houden, maar als dat niet zo zou zijn zou ik ook ontzettend balen. Hoop dat je met testen je rijbewijs mag houden! Succes!

  2. Nee ik doe ook nog genoeg dutjes, maar het is nu wel dat ik met medicijnen maar ongeveer 2x per dag in slaap val, terwijl dit zonder ongeveer 8x was. Kan ook met me medicijnen altijd nog slapen als ik dat wil en het is inderdaad nog met bepaalde dingen zoeken en uit proberen wat ik wel en niet kan. Jij succes met alle hindernissen ;)

  3. sinds ik het filmpje op tv zag (mexican) voelde ik me
    letterlijk en figuurlijk weer doodziek. dat los ik welop.
    mij blijven een mix van emotie en fascinatie voor de
    fenomeen NARCO . ik wil hier nu alleen mijn betrokken-
    heid aangeven Ik ben er mee bezig… Alvast bedankt voor
    het platforum. Theo Jansen , Wageningen nov. 2014.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.