Ik ben een doodnormale twintiger waarvan je aan de buitenkant niets ziet, maar waar er in haar hersenpan iets niet helemaal jovel is. Anders gezegd: Ik mis een stofje in m’n hoofd, waardoor ik overdag at random in slaap kan vallen. Dit noemen ze dan officieel ‘narcolepsie’, oftewel een slaap- en waakstoornis dat een auto-immuunziekte schijnt te zijn.

Wat ooit begon als een turbulente zoektocht naar waarom ik overal maar in slaap val, ik me altijd maar moe voel en er nooit eens iets uit onderzoeken kwam waar ik iets aan had, kreeg ik in november 2013 dan eindelijk de diagnose: narcolepsie (met kataplexie). Aan de ene kant wellicht een klap, maar vooral ook een opluchting. Na jaren zoeken kon er eindelijk gericht gezocht worden naar medicatie en een juist leefritme. Bovenal kon ik me vanaf dat moment verklaren tegenover mensen in m’n omgeving en met een sterker verhaal komen dan het slap gevonden excuus: ‘ik ben moe’.

Sinds deze diagnose leef ik nog steeds mijn doorsnee studentenleventje waarin ik van het ene uitje naar het andere hop en het ene studieboek na het andere doorbuffel. Dat tezamen met mijn creatieve, chaotische, temperamentvolle karakter, mijn gebrek aan het vermogen om te kunnen liegen én mijn ’vriend’ narcolepsie die geen minuut van mijn zijde wijkt, maakt dat mijn leven er één is met veel paradoxen.

Hoe ik mijn drang naar een leuk en normaal studentenleven combineer met mijn ‘beperking’ (die ik overigens weiger als een beperking te zien), is een struggle die elke dag weer aan de orde is. Zeker nu ik voor een half jaar in Curacao woon vanwege een stage bij een reclamebureau.

Hier in Curaçao cross ik dolblij rond tussen alle rijdende gekken in m’n verrotte Subaru. En dan te bedenken dat het tot een paar maanden terug onzeker was of ik ooit nog auto zou mogen rijden. Dat ik af en toe in slaap val, kan me meestal vrij weinig schelen, maar het idee dat ik mijn rijbewijs kwijtraak door deze ‘ziekte’ na honderden rijlessen en maar liefst vier keer afrijden… Als ik heel eerlijk ben, zou ik daar echt kapot van zijn.

Dat ik nu ‘gewoon’ mag rondcrossen op dit eilandje, is dus niet vanzelf gegaan. Als kersverse ‘narcolepticee’ was ik namelijk verplicht om het CBR te melden dat ik narcolepsie heb, waarna ik in het ziekenhuis een test moest ondergaan om mijn rijbewijs te mogen houden. Dat wil zeggen: gehuld in draden en snoeren aan een computer, vier keer op een dag 30 minuten lang in het donker in een veels te lekker bed zitten en dan niet in slaap vallen. Begin daar maar eens aan als je zelfs op een betonnen vloer in slaap kan vallen…

Deze dag was dus een heuse beproeving waaraan behoorlijk wat stress voorafging. Toch was het ook een groot avontuur, waarin m’n moeder en ik allerlei plannen en methodes verzonnen om ervoor te zorgen dat ik wakker zou blijven. Enerzijds bloedserieus, maar anderzijds ook lachend om de bizarre situatie heb ik met onderstaande meesterlijke methodes deze dag in het ziekenhuis doorgebracht.

#1. Trek geen gemakkelijke kleren aan, ook al zegt het ziekenhuis van wel. Het is nou eenmaal heel simpel, als je geen comfortabele kleding aan hebt, val je ook minder snel in slaap.

#2. Neem een elastiekje en ga daar tijdens de test als een zenuwpees aan zitten frunniken. Probeer hier te vergeten dat er een zuster in een hokje mee zit te kijken hoe debiel je zit te doen. Maar hé, alles voor het rijbewijs toch!

#3. Deze tip is toch wel de gouden tip en die luidt als volgt: drinken, heel veel drinken. Ik doel hier niet op alcohol, maar op sloten water, thee en alle andere sapjes die je maar naar binnen kunt krijgen. Mijn moeder was hierin mijn persoonlijke vochttoevoer en zorgde ervoor dat ik tussen elke test minstens een liter dronk. Met als gevolg dat ik iedere test moest ‘zeiken als een reiger’ en met geen mogelijkheid rustig kon zitten in dat bed. Zo had ik dus voor nog een factor had gezorgd waardoor slapen moeilijker werd. Yes!

#4. Naast het 100 keer tellen van de vouwen in de gordijnen, het staren naar de klok, knippen met m’n vingers en het tikken met m’n voeten, ben ik mijn Spaans gaan opfrissen. Tellen tot 3000 in het Spaans als je dat een tijdje niet meer hebt gedaan, levert blijkbaar toch weer 15 gevulde minuten op!

#5. De volgende tip kreeg ik van vriendin Fleur. Zij gaf mij als advies dat ik tijdens zo’n 30 minuten test maar eens moest gaan opsommen met welke jongens ik had gezoend en moest achterhalen waar en wanneer. Met als liefdevolle boodschap van haar dat ik dan wel even zoet ben, dus… Daar was ik dus inderdaad een poosje zoet mee, oeps.

Ook kwam ik er vrij snel achter dat ik er goed aan deed om spiegels te vermijden en dat ik het beste zelf de eerste grap over mezelf kon maken wanneer ik weer eens werd aangestaard in de lift, in het restaurant, bij de wc en ieder ander plekje waar ik rondliep.

Om even een impressie te geven, zal ik een poging doen en omschrijven hoe ik er die dag bij liep. Laat ik het er op houden dat ik – met mijn rood/wit gestreepte shirt in combinatie met de 20 gekleurde draden die met vaseline in m’n haar bevestigd waren en de prachtige rode elastieken band om mijn hoofd – een bezienswaardigheid was voor alle inwoners van het ziekenhuis. Hoe ik erbij liep kwam toch wel het meest in de buurt van een robot gemixt met een piraat, dus je begrijpt dat de starende blikken niet zeldzaam waren die dag. 

Ondanks dat heb ik die dag vooral juist leuke gesprekken gehad met al deze nieuwsgierige apen, was er zelfs een neger jaloers op mijn gekleurde ‘rastahaar’ en heb ik – ondanks dat m’n rijbewijs nu maar een jaar geldig is – het wel mooi voor elkaar gebokst en de test gehaald!

De twijfel over of ik een foto van mijn look van die dag te plaatsen inclusief alle draden en piratenband is nog iets te groot, wie weet dat die later er nog opzet. Kunnen jullie ook weer lachen ;)

Liefs, pip

 

15 thoughts on “Medische keuring rijbewijs: een dag uit het leven van”

  1. Hey Pip,
    Fijn dat je je rijbewijs nog even mag houden! Mijn vriend heeft zich twee maanden terug ook laten testen op narcolepsie omdat hij ook regelmatig in slaap valt. Bij hem kwam er (gelukkig?) niks uit de tests dus hij mag ook lekkker blijven rijden. Hij blij, ik blij. :)
    Liefs, Roos

    1. Hi Roos! Ja, dolblij ben ik! Alleen wel jammer dat ik in augustus weer moet, maar als ik m dan heb is het meteen weer voor 3 jaar! Fijn, dat hij het niet heeft! Hoop voor je dat hij erachter komt wat het dan wel is! Leuk dat je me blog leest :) Liefs!

  2. Die test raakt kant nog wal. Slaat echt helemaal nergens op om zo te testen of je nog kan autorijden of niet. In de auto zit je niet in het pikkedonker 30 minuten stil. Blij voor je dat je het gehaald hebt maar dit is wederom een voorbeeld dat de hoge heren die de regels bepalen geen flauw benul hebben van N.

    1. Ja, is helemaal waar. Het is een heel onrealistische test, met autorijden krijg ik altijd zoveel prikkels dat het lastig is om in slaap te vallen, maar in een ziekenhuiskamer waar niets gebeurd is dat weer heel anders. Heb zelf ook veel weerstand gehad tegen die test, maar heb toen maar besloten dat het niet anders is en ik ze maar even poepie zou laten ruiken. En dat is gelukt ;) Heb je zelf ook de test ondergaan?

    1. Hi Erwin,
      Nu ik deze test heb gehaald, mag ik 1 jaar lang rijden. Aankomend jaar moet ik deze test weer doen en als ik ‘m dan haal mag ik ‘m voor 3 jaar houden en daarna voor 5 jaar. Het bouwt gelukkig dus wel op!

  3. Hey pip,
    Leuk stukje..
    Ik had tijdens de test bedacht om mijn nagels schoon te gaan maken ( die natuurlijk schoon zijn, maar ach je ziet toch niets) maar helaas de dame kwam binnen en zei dat ik stil moest blijven liggen.. Tja wat doe je dan.. Idd alle oneffenheden in de kamer zoeken zonder je hoofd te bewegen.. Daarbij na elke test maar weer ritalin in nemen.. Tja de test slaat nergens op.. Ik moet hem binnenkort weer maar dan hoop ik 5 jaar niet meer..
    Leuke blog..ik zal je blijven volgen!
    Groeten dianne

    1. Hi Dianne,
      Leuk dat je me gaat volgen! Ja vervelend he dat je zo stil moet blijven zitten, ben zelf juist met autorijden altijd heel actief. Extra opletten wat voor auto’s voorbij komen enzo, om zoveel mogelijk prikkels voor mezelf te creeren, want dan heb ik nergens last van. Beetje jammer dat er in zo’n ziekenhuiskamer niets boeiends te zien is he! Heel veel succes met je volgende test! Dat moet een heerlijk gevoel zijn als je er straks voor 5 jaar weer vanaf bent!

    1. Bang niet, maar ik weet wel dat het kan gebeuren. Ik heb het ‘geluk’ dat ik het altijd voel aankomen dus dat los ik dan op door even op de parkeerplaats van een benzinepomp te gaan staan of desnoods langs de kant van de weg. Twee minuutjes slapen en ik ben weer de oude en cross ik vrolijk verder ;)

  4. Heerlijk verhaal druifje! Geniet op je warme bounty eiland. Je weet hoe koud het hier was met de trouwerij van je broer, nu nog kouder…heel veel liefs xxx

  5. Ik ging voor de test maar weer eens alle kinder liedjes zingen van vroeger en bedenken wat ik vroeger allemaal voor kinder tv programma’s keek en daar de liedjes van zingen haha. En had bedacht als ik nou allemaal kleine vlechtjes in me haar ga maken ondertussen ben ik ook bezig maar helaas dat mocht dus niet ik werd vriendelijk gezocht van mijn haar af te blijven. Maar ondertussen na 1 jaar me rijbewijs en toen 3 jaar me rijbewijs heb ik hem nu voor 5 jaar. Naja nu nog 3 jaar is alweer 2 jaar voorbij maargelukkig heb ik hem nog steeds

    1. Dezelfde trucjes toegepast dus! Dat vlechten vonden se bij mij in Amsterdam prima, maar in Nijmegen bij m’n tweede keer niet…

  6. Wat een heftig verhaal om te lezen, delen ervan zijn erg herkenbaar. Mijn zoon heeft speciale rijlessen voor mensen met een handicap gevolgd, zo blij was hij met zijn rijbewijs toen hij het gehaald had, deze wil hij echt nooit meer inleveren. Ik hoop ook voor jou dat alles goed blijft gaan en dat je mag blijven rijden!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.