Ik typ zojuist de titel van mijn nieuwe blog in de trein en moet stiekem grinniken. Wat zijn er toch veel flauwe grappen te maken over narcolepsie. Maar dat terzijde, want ik wil het hebben over de ‘wake up call’ die ik laatst had. Nee, ik werd niet wakker gebeld, ik heb het over de spreekwoordelijke wake up call die iedereen wel kent.
Laatst had ik dus een afspraak in Utrecht, omdat ik op de foto gezet werd voor dat artikel in de Viva. Naast locatie en tijdstip had ik geen flauw idee wat me te wachten stond, dus ik maakte me wel een beetje druk over in wat voor hoedanigheid ik op de foto zou moeten. Ik liep naar de locatie toe met allerlei beelden in m’n kop van mezelf in een berenpyjama in een bed. Daar werd ik alleen nog maar zenuwachtiger van, maar dacht ook het zal wel meevallen. En dat viel het ook: ik hoefde alleen maar met m’n ogen dicht op een foto, gewoon doen alsof ik sliep. Nou, dat kan ik wel!
Wat alleen ook bleek: de foto’s werden niet in een fotostudio gemaakt, maar op openbare plekken. Dit natuurlijk omdat dat narcolepsie wel degelijk typeert: overal kunnen slapen of je nu wilt of niet. Diverse locaties stonden op de planning voor de deelnemende slaapsters, de mijne: een kledingwinkel.
Daar stond ik dan: in een prachtige designerswinkel (Poeha, Utrecht) waar ik moest gaan doen alsof ik sliep. Dat voelt best gek moet ik zeggen. Lag ik daar op de grond met m’n hoofd op een kussentje tussen de kledingrekken, naast de designersschoenen en in de etalage (naast dat fantastische Dilemma op dinsdag boek). Een klein beetje schaamte voelde ik wel, aangezien de betreffende kledingwinkel zich naast de meest hipsterachtige koffietent van Utrecht bevond en het voorbijgaande volk vooral bestond uit veel te knappe mannen met baarden. Slik.
Nu overdrijf ik een beetje, want ik heb zo snel mogelijk een knop omgezet in m’n hoofd en de fotografe en visagiste waren ook erg gezellig, maar het blijft raar wanneer je zo met je ogen dicht ligt en je voelt en ziet dat er gewoon klanten rondlopen in de winkel en nieuwsgierig ziet kijken. En dat was voor mij wel een wake up call.
Zoals ik net al schreef voelde ik me niet geheel op me gemak, omdat er mensen waren die keken hoe ik sliep. Maar eigenlijk was die situatie helemaal niet zo anders dan alle andere keren waarbij ik in het openbaar slaap. Alleen ontgaan me die blikken dan, omdat ik dan dus daadwerkelijk slaap. Ik moet zeggen het was best apart om dit zo te ervaren. Ik ben er inmiddels zo aan gewend dat ik me niet tegen die slaapdrang kan verzetten dat ik soms vergeet dat het er voor buitenstaanders vreemd uitziet.
Zo herinnerde een vriendin van me gisteren nog dat ik tijdens een muziekles van de minor in slaap was gevallen terwijl ikzelf gitaar zat te spelen en mijn klasgenoten ook allemaal keihard op een muziekinstrument speelden. En dat de docent zei: ‘Kom maar hier met dat ding’ en de gitaar uit mijn slapende armen verlosde. Dus.
Heel grappig eigenlijk, maar deze momenten gaan ook gepaard met schaamte. Die momenten dat je wakker wordt in zo’n situatie voelen namelijk best gênant. Regelmatig schrik ik wakker, weet ik niet waar ik ben, voel ik me suffig en is alle aandacht op je gevestigd op een moment dat je zou willen dat iedereen gewoon doorging met wat hij of zij aan het doen was.
Dan ben ik maar blij dat ik niet zoals tijdens de fotoshoot in die kledingwinkel kan meemaken hoe mensen zitten te kijken als ik weer eens op een vreemde plek lig te slapen.
Liefs, Pipping