Superwoman vertoningen. Yes, ik weet het: overdrijven is ook een vak. En ja, Superwoman kan vliegen en heeft nooit last van wallen en ik niet, maar toch heb ik vorige week echt wel trekjes van Superwoman vertoond. Vind ikzelf. Ik zal je vertellen waarom.

Deadline

Even ter info: ik ben op het moment dus aan het afstuderen en daarvoor had ik woensdag 30 november om 00.00 uur een deadline staan: het inleveren van een concept onderzoeksrapport. Ik zal de je details besparen en kort samenvatten wat de situatie was: ondanks dat ik elke dag kneiterhard had zitten werken op kantoor, had ik nog maar 5 dagen voor de betreffende deadline, maar wel een shitload aan werk. Werk voor ongeveer 1,5 week lang… Hoe los je dat dan als professionele slaapkop op? Ja. Dat wist ik tot vorige week ook nog niet. Nu wel.

Werken, eten en slapen op kantoor

Letterlijk heb ik er niet gewoond, maar wel de nodige uurtjes besteed. Zo heb ik op m’n vrije zaterdag én zondag van 09.00 tot 23.00 uur op kantoor gezeten: waar ik talloze afhaalmaaltijden heb weggestouwd, serieus maar een paar dutjes heb gedaan en heul veul uren heb zitten doorrammen. En of dat nog niet genoeg was: ik heb dit de maandag, dinsdag en woensdag daarna ook gedaan. En dan niet vanaf 09.00 uur, maar gewoon vanaf 08.00 uur. Superwoman dus. #slapenisvoormietjes

Maar eh, hoe dan?

Uiteraard was ik de dagen erna gevloerd. Zijn m’n wallen nog nooit zo groot geweest en m’n ogen zijn nog nooit zo klein. Maar als ik terugkijk, valt érgens wel te verklaren waarom ik vorige week vijf dagen in Superwoman-modus kon presteren. Die week steeg mijn – eigenlijk al vrij hoge – koffieconsumptie met de dag. Maar: iedereen met narcolepsie, weet dat de koffie niet de oplossing is. Anders zou ik het wel weten en alleen nog maar koffie drinken. Verder verdubbelde ik ook m’n dosis medicijnen van één naar twee, at ik vrij ongezonde afhaalmaaltijden en bergen aan koekjes en chocola, waardoor ik genoeg sugarkicks had gedurende de dag (en dus geen dipjes). En luisterde ik een week lang naar m’n guilty pleasures (en nee, ik ga niet zeggen wat die zijn).

Adrenaline-junkie

Toch was de grootste wakker-blijf-factor de flinke stoot adrenaline die door m’n lijf rush-de. In de flow van het schrijven van het rapport en de wil om het écht écht te halen, stond ik gewoon strak of zo. Daar hebben de koffie en medicijnen ongetwijfeld hun bijdrage aan geleverd, maar toch. Een beetje kort door de bocht misschien, maar het lijkt erop dat adrenaline een groot deel van de oplossing tegen die slaapdrang die door niets te stoppen lijkt. Ik wist wel dat het krijgen van veel prikkels goed werkt, maar adrenaline bonjourt eigenlijk gewoon die volledige narcolepsie de deur uit. Misschien moet ik maar een adrenaline-junkie worden: 24/7 dingen doen en meemaken die een kick geven. Beetje in het buitenland parachutespringen enzo. Kan ik dat mooi als excuus gebruiken dat ik spannende reizen MOET maken.

Zou ik dat soort activiteiten ook kunnen indienen bij de ziektekostenverzekering als medicijnen? Werkt in ieder geval beter dan die chemische pep medicijnen én is nog leuker ook! Moet ik alleen eerst nog wat doen aan m’n hoogtevrees…

Liefs, Pip

PS. De komende weken zal het wel weer stil blijven vanaf mijn kant, omdat ik door een nieuwe deadline genoodzaakt ben om bovenstaande taferelen weer gezellig te herhalen! #feest