Weer aan de bak: studeren. Dag zomer & dag vrije tijd!

Geen dagenlang meer in bed liggen met Netflix, gewoon omdat ik daar zin in heb. Geen dagjes naar het Waalstrandje bij mij achter of dansend te nacht door met iets teveel biertjes op. Nee, de komende maanden staan alle activiteiten van die aard weer op een laag pitje. Want: gisteren begon m’n studie weer, het vierde en laatste jaar van mijn opleiding wel te verstaan.

Dus 08.45 uur paraat in het lokaal. Dubbele koffie erbij en gaan. Aankomend half jaar volg ik het G-cluster een blok met keuzevakken waarin we elke week een ander vak hebben die – je raad het al – je zelf hebt uitgekozen. Elke week een ander vak en dus ook elke week een andere docent. Dat betekent dus ook: elke week weer hetzelfde praatje op maandag na de eerste les.

Dat hoeft natuurlijk niet, maar ik weet uit ervaring dat ik het zelf prettig vind om dit maar direct te doen. Zo hoef ik me niet schuldig te voelen wanneer ik tijdens een les in slaap val en de docent weet van niets én is het risico dat ik met een lullige opmerking over dat ik teveel heb zitten feesten wakker word gemaakt, erg klein.

Dus gisteren – na afloop van de les – blijf ik even in het lokaal, spreek de docent aan en brand los met mijn standaard riedeltje dat ongeveer zo gaat:

IK: ”Hi, ik moet u nog even iets vertellen. Het is niets ernstigs, maar ik heb een slaapziekte: narcolepsie.”
DOCENT: ”Narcolepsie?”
IK: ”Ja, dat is een slaapziekte waardoor ik soms in slaap kan vallen. Ja, ook tijdens de les. Of u me dan wakker moet maken? Liever niet, meestal duurt het maar vijf minuutjes en dan ben ik daarna weer helemaal bij de les.”
DOCENT: ”Hmm oké, dat is goed.”
IK: ”Maar u mag me wel wakker maken hoor, geen probleem als het maar niet met een flauwe grap is, want dat heb ik wel eens meegemaakt en dat is wat minder. Ten overstaan van een hele klas, snapt u.”
DOCENT: ”Nee, natuurlijk niet. Komt goed.”
IK: ”Oh, en het is trouwens niet zo dat dat uit desinteresse is dat ik bij u in de les in slaap val. Ook als ik het reuze interessant vind, kan het gebeuren. Dat u het even weet.”
DOCENT: ”Haha, oké. Gelukkig maar.”
IK: ”Dan ga ik nu naar m’n volgende les, fijne dag nog. Tot morgen!”
DOCENT: ”Oké, dag!”

Dit is overigens de meest normale versie van zo’n gesprek die ik dan met een docent voer. Die had ik gelukkig gisteren ook, fijn om daar de start van het schooljaar mee te beginnen. Maar er zijn ook nog diverse variaties op dit gesprek. Er zijn nog drie variaties: de vraagbaak, de overbezorgde en de onverschillige/vergeetachtige.

De vraagbaak. De docent die van wal steekt met 100 vragen, omdat die niet weet narcolepsie is, maar het wel reuze interessant vind en waardoor ik (omdat je uit beleefdheid dan toch blijft staan) te laat komt voor je volgende les.

Dan heb je nog de overbezorgde docent: lijkt op degene die ik hiervoor beschreef, stelt ongeveer net zoveel vragen, maar die gooit er nog wat kreten als ”Och jeetje meisje” en ”wat vervelend, is dat niet ontzettend moeilijk” en ”lukt dat dan wel met studeren” tegenaan. Ja, natuurlijk is het soms vervelend denk ik dan, maar wil je dat ik nu hier een potje ga zitten huilen en al mijn issues met je ga zitten delen? No thanks, en ik zit hier na drie jaar nog steeds op school, dus het lukt wel aardig. Apparently.

En als laatste: de onverschillige/vergeetachtige. Mijn persoonlijke favoriet. Niet dus. De docent waar je een prima gesprekje mee hebt en die heel relaxed reageert op hetgeen dat je vertelt, maar die vervolgens in de eerst volgende les waarin ik in dromenland ben, heel fijn door de klas schreeuwt: ”Zoooo, mevrouw Pipping! Gezellige nacht gehad? Slapen doe je maar in je eigen tijd. Geef jij maar even antwoord op de vraag die ik zojuist stelde.” Slik…

En dat doet dan dus best wel een beetje pijn. Zeker als je bedenkt dat:
A. Je in een klas zit waar je vrijwel nog niemand kent;
B. Je op dat moment nogal verward bent, want ernstig verward wakker worden is wat narcolepsie patiënten doen;
C. Je uit voorzorg het juist in allen openheid aan docenten hebt verteld, hij het vergeet (kan gebeuren natuurlijk) en er ook nog even een kutopmerking tegenaan gooit. En dat terwijl je dan die avond daarvoor nog zo’n 3 keer tijdens het televisie kijken in slaap bent gevallen én braaf negen uur hebt geslapen.

Toch denk ik dat het gesprek aangaan bij elke eerste les van een semester de beste tactiek is die er is. Zo verklein ik de kans op een nare opmerking of schaamtelijk moment zo goed mogelijk en kan ik die ene keer dat het dan gebeurd wel handelen.

Of heeft iemand nog tips?
Een bordje om m’n nek hangen gaat me iets te ver, maar thanks. Haha. 

Liefs, Pipping