Een portie deadlinestress

Deadlinestress. Een woord waar ik al van alleen het deel ‘stress’ de kriebels krijg, laat staan in combinatie met het woord ‘deadline’. Het is gewoon een woordcombinatie waar ik een nogal slechte band mee heb. Ik schiet nou eenmaal sneller in de stress dan mijn omgeving (as I noticed), laat staan als deze stress ook nog eens terecht is. Geen. Goede. Combinatie.

Toch kon ik er vorige week niet omheen: mijn onderzoeksrapport moest af. En dus ging ik samen met mijn groepsgenoot, die geen stress kent (HAD IK DAT OOK MAAR), elke dag aan de bak om de gestelde deadline ook daadwerkelijk te halen. Peanuts. Peanuts? Peanuts ja, als ik ook de super-powers had om weinig te slapen en door te beuken tot de zon weer op komt. But that ain’t me. Bummer. Ik ben een luie knikkebollende slaapkop. En dat verdwijnt helaas niet wanneer ik ‘deadlinestress’ heb. 

Studeren – slapen – studeren
Maar hoe doe ik dat dan? Hoe zorg ik dat die deadline wel gehaald wordt? Eerlijk: terugkijkend op afgelopen week vraag ik me af hoe ik het ooit heb gedaan. Gezien de lichamelijke toestand waarin ik mij nu bevind, weet ik wel dat ik iets te ver ben gegaan. Anyway, daarover later meer. Enfin, afgelopen week ben ik elke dag tussen 7 en 8 in de ochtend opgestaan. Dat was al een mijlpaal op zich. Vervolgens ben ik steeds heel braaf meteen gaan douchen en koffie en ontbijt gaan regelen zodat ik helemaal fris van start kon. Tweede mijlpaal. Ja, voor mij wel: ik krijg het namelijk altijd voor elkaar eerst nog in m’n pyjama te Netflixen. En voor je het weet is het dan alweer middag. Als iets je schema in de war kan schoppen is het Netflix wel: ik kan het weten. 

Dat meteen fanatiek opstaan, maar ook het werken in m’n eigen omgeving hielpen er mee. Lees: beschikking over een onbeperkte koffie-refill én meezingmuziek op het nodige niveau om wakker te blijven. Daarnaast had ik ook al m’n sociale verplichtingen voor die week gecanceld zodat ik de vrije tijd die ik had, kon gebruiken voor die altijd terugkomende slaap. Mijn ritme zag er in zo’n week dan ook als volgt uit:

08.00 Ontbijt
08.30 Studeren
11.00 Al honger, dus eten
14.00 De echte lunch
14.15 Enorme inkakker dus 1 uur slapen in bed
15.30 Studeren
19.30 Avondeten
19.50 Tien minuten powernap
20.00 Vol gas tot 00.00 uur door

Koningin powernap
Door de vele bakken koffie werd de slaperigheid gelukkig wat langer uitgesteld, maar uiteindelijk komt die en ik weet: dan kan ik me er maar beter aan toegeven. En wanneer ik dat doe slaap ik meestal op een stoel en zet ik de wekker op tien minuten. Zo’n stoel ligt gewoon wat minder comfortabel en heb ik iets minder moeite met wakker worden. Want dat is iets waar je als narcolepsie ‘patiënt’ altijd wel mee kampt. Ik kan als geen ander powernaps doen: ik slaap binnen een minuut (punt voor mij), maar het wakker worden daarentegen is na tien minuten of na acht uur altijd dezelfde ellende. Beeld je maar even in hoe ellendig wakker je wordt wanneer je een nacht heel slecht hebt geslapen en de wekker vroeg gaat, omdat je moet gaan werken. Zoiets ongeveer. Voor beiden wat te zeggen, I guess. 

‘Times like these you learn to live again’
Maar eigenlijk is afgelopen week – naast de altijd fijne opmerkingen ‘Wat zie jij er moe uit’ – vlekkeloos verlopen. Ik heb serieus elke dag van 8 uur ’s ochtends tot en met 12 uur ’s nachts (of soms zelfs later) gewerkt aan het onderzoeksrapport. En dat ging, zolang ik minimaal zeven uur per nacht sliep, vrij goed! En dan heb ik ook nog een hele succesvolle avond gehad bij de Foo Fighters: wakker gebleven in de trein op de heen én terug weg (thanks to Jesse), niet in slaap gevallen tijdens het concert zelf (hallo, adrenaline) en heb ik het volledige concert mee staan springen (thanks to 3 bakken koffie, bier en medicijnen). Ik wist natuurlijk wel dat ik hiermee het laatste restje energie uit m’n lijf zou gebruiken, maar op dat moment genoot ik zo dat dat nu ik met spierpijn en 14 uur slaap me nog een vaatdoek kan voelen, het me alsnog waard was: ‘It’s times like these you learn to live again.’

A lesson learned
De les die ik hieruit kan trekken voor mezelf, is dat ik zéker wel capabel ben om een week weinig te slapen en hard door te werken voor een deadline. Alleen weet ik ook dat ik simpelweg de week erna weinig tot niets waard ben. Keuzes maken en dus accepteren wat de gevolgen ervan zijn. En dat heb ik gedaan: mijn schoolwerk en gewone werk een beetje opschorten en vooral het inplannen van een berg me-time. Sinds dit weekend heb ik niets meer gedaan dan slapen, eten en Netflixen. Lekker rock en roll. 

Maar weet je, dan maar even geen rock en roll. Dan maar eventjes een saaie bankhang-muts. Ik heb mijn rock en roll moment vorige week gehad. Ik heb aan mezelf bewezen dat ik wel degelijk kan leven op wat minder slaap en extra koffie. Al is dat dan maar voor korte duur. En krijg ik daar gratis en voor niets twee wallen bij waar Wim Kok jaloers op zou zijn. So be it. Heb ik wel weer tijd om m’n Netflix verslaving bij te houden, om vriendinnen weer eens te zien en om naar de fysio te gaan om die spierpijn te verhelpen. En bovenal de tijd om alle slaap in te halen en te ontstressen, zodat ik volgende week weer ’topfit’ in de klas zit, kan knallen voor m’n volgende opdracht en m’n klasgenoten en docenten niet tot waanzin drijf met onnodig gestress.  

Liefs, Pipping