Onder het mom van ‘als ik het niet opschrijf, is het ook niet waar’, heb ik het verhaal dat ik op het punt sta je te vertellen, nog niet verteld. Maar het is er wel en ook dit moet verteld worden. Eind januari ben ik dus afgestudeerd en ben ik direct begonnen aan m’n baan. En naast dat zijn er talloze andere mooie dingen die zich in mijn leventje afspelen, maar ervan kunnen genieten dat was (of eigenlijk is) verdomd moeilijk als je lichaam en geest op zijn.

Post-afstudeermoeheid

Het voelt vreemd om hierover te schrijven, maar nodig is het wel. Want ook dit hoort bij narcolepsie. Dat ik moe ben is natuurlijk niets nieuws onder de zon voor een ‘narcolept’ als ik, maar ik heb het over next level doodmoe. Een soort van doodmoe zijn die zelfs ik nog niet kende. Ik noem het ook wel post-afstudeermoeheid.

Deze vorm van moeheid die is ontstaan doordat ik maanden over m’n grenzen ben gegaan waardoor – nu m’n lichaam en geest wél kunnen uitrusten – het lijkt alsof ik niet meer weet hoe. Mensen die zo’n zelfde afstudeerperiode hebben gekend, zullen dit wel herkennen en weten hoe kut die nasleep is. Nu heb ik dus het geluk dat ik ook nog te maken heb met een flinke dosis narcolepsie moeheid, omdat ik al die maanden over m’n grenzen ben gegaan. Niet leuk.

Is dat dom? Misschien. Is dat m’n eigen schuld? Ja. Was het het waard? Kijkend naar mijn cijfer zeker een ja, maar kijkend naar mijn gezondheid misschien niet. Maar het is gegaan zoals het is gegaan en daar trek ik nu m’n les uit.

Instort-moment

Waar ik eind januari nog enthousiast vertelde over de toespraak die ik mocht geven op het Medilex congres, ben ik diezelfde avond nog compleet ingestort. Iedereen is zo trots op wat ik doe en hoe ik dat doe, maar zelf kon ik dat gewoon niet voelen. Omdat ik zo moe was, lichamelijk maar vooral ook emotioneel. Dat was voor mij het teken dat ik aan de bel moest trekken. Kiezen voor mezelf. Kiezen voor rust.16797339_10209666014061709_7925161928211616351_o

Resetknop

En dat heb ik gedaan. Ik ben minder gaan werken en ben heel veel gaan slapen. Daarnaast ben ik op vakantie gegaan om – midden in de sneeuw – nog meer uit te rusten en m’n hoofd leeg te maken. Reset. Maar dat bleek nog niet zo gemakkelijk. Ook daar stond ik te janken om niets (ja, een echte vrouw) en kon ik nog steeds niet goed slapen ’s nachts. Hoe moe m’n lichaam ook was, die piekermachine bleef non-stop aan. Frustrerend.

Rationeel versus emotioneel

Het frustrerende in deze situatie vind ik dat ik rationeel gezien weet dat ik het goed doe, dat ik blij mag zijn met wat ik heb bewerkstelligd en dat ik trots mag zijn. En emotioneel gezien kloppen die twee gewoon niet. Dat heb ik in het begin proberen weg te stoppen en dwong ik mezelf om te denken: ‘je kunt blij zijn, je hoeft niet te piekeren, want alles is goed’ maar zo werkt het gewoon niet. Rust in je lijf kun je misschien wel forceren, maar rust in je kop…dát heeft tijd nodig.

Relativeren, relativeren, relativeren…

Inmiddels ben ik alweer even thuis uit de sneeuw en ik ben na een nog dieper dalletje weer aardig opgekrabbeld. Het is nog steeds niet gemakkelijk, maar troost mij met de gedachte dat (ook al is dit bij mij misschien een stukje heftiger) vrijwel iedereen na het afstuderen in een dergelijk dal valt. En dat dit met rust en door veel te relativeren allemaal wel goedkomt.

16819330_10209707849107559_2168321299130424866_oBlijven relativeren is altijd mijn manier geweest om te kunnen dealen met narcolepsie. Maar met die berg afstudeershit erbovenop lukte dat gewoon niet meer. En dat is niet erg. Februari was de maand waar ik 25 jaar heb mogen worden, maar was emotioneel gezien gewoon een shit-maand. En nu ga ik gewoon weer voor die stijgende lijn (en die grens voorlopig niet meer over!)

 

 

 

6 thoughts on “De maand van mijlpalen en dieptepunten”

  1. Dit herken ikzelf zeker en vast. Wees gerust je bent niet de enige die dit meemaakt als narco ;)
    Momenteel is de enige rust in mijn hoofd als ik op reis ben. Weg van alles.
    Zo kijk ik uit naar deze zomer om 2,5 weken in Noorwegen te vertoeven (alleen).
    Mij van niets of niemand iets aantrekken.
    Enkel ik, mijn backpack, tentje, de natuur en mijn fototoestel (ben bezig met zelfstudie fotografie en landschapsfotografie)
    Wees gerust zelf mannen durven emotioneel wel eens een traantje laten als de emmer te vol zit ;)
    Zelf werk ik halftijds (maandag, woensdag en vrijdag) als tuinman bij iemand die ik ken.
    Zo kan ik makkelijk mijn middagdutje doen en heb ik telkens een dag om te bekomen.
    Jammer genoeg kan ik met dit inkomen momenteel niets alleen huren of kopen en zit ik dus nog bij mijn ouders.
    Ik sport veel, en dit is voor mij een mentaal steunpunt om mezelf een reden te geven voor de lichamelijke moeheid.
    Je verhalen zijn altijd zo herkenbaar en ik kijk alvast uit naar je volgend verhaal.
    groetjes van een mede narco van ongeveer dezelfde leeftijd

    1. Hi Jonas,
      Wat klinkt dat goed, Noorwegen! Inderdaad op reis kan je zo lekker alles loslaten, gewoon puur omdat je dan veel buiten in de natuur bent. Ik vind dat inderdaad ook erg fijn.
      Duurt nog wel even die zomer, maar je hebt wel een goed vooruitzicht dus! Noorwegen staat ook altijd hoog op m’n lijstje!
      Groetjes terug! :)

  2. Lieve Sandra, je hebt goed gekozen; voor jezelf! We zijn super trots op je, voor wie je bent en waar je voor staat! Neem je tijd en je rust! Liefs Humphrey en Monique

    1. Lief! Dankjewel! Ja ga ik zeker doen, vandaag weer fulltime begonnen op het werk. Maar gaat vast goed komen allemaal :)

  3. Hey Sandra!!

    Wat je dus ook nog hebt geleerd is om nu voor jezelf te kiezen, en dat mag!!!
    Die stijgende lijn komt er ook weer hoor heb daar vertrouwen in!

    Kus Monic ( die oude tante)

    1. Heee tante mo! Haha, wat leuk dat je een berichtje stuurt :) Lief van je, ik ga m’n best doen om die stijgende lijn te houden! Liefs x

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.