Kataplexie-awkwardheid ten top in Malta

Sommigen van jullie weten dat ik vorige maand een weekje vakantie heb gevierd in Malta: op bezoek bij een vriendin die daar voor een half jaartje woont. Ook op zo’n reisje gaat mijn ‘beste vriend’ narcolepsie (inclusief kataplexie) mee. Op zo’n moment hoop ik toch altijd dat die zich niet laat zien, maar ja wie houd ik dan voor de gek? Want die gluiperd gaat altijd mee, is er altijd, of het nu gelegen is of niet. Je denkt nu misschien: narcolepsie gelegen? Ja, soms wel. Tijdens zo’n vakantie wisselen die gelegen en ongelegen momenten elkaar af. Ik zal er een aantal noemen.

Gelegen narcolepsie momenten

De vliegreis

Slapen tijdens een vliegreis: voor sommigen onmogelijk, voor mij piece of cake. Soms nog voordat we zijn opgestegen, ben ik al in slaapgevallen en word ik pas wakker als we al lang en breed in de lucht zijn. Tijdens de vlucht naar Malta was het zelfs zo dat ik al lag te tukken nog voordat we überhaupt in beweging kwamen: ik werd wakker gemaakt door de stewardess met de vraag of ik m’n gordel vast wilde maken, omdat we gingen vertrekken. Plus één voor de narcolepsie zullen we maar zeggen.

Na de vlucht

Waar jullie lezers (op narcoleptici na) last krijgen van een jetlag na zeven uur tegen de tijd in reizen en daar soms nog een week last van hebben, ken ik het principe jetlag simpelweg niet. Ik heb namelijk eigenlijk geen ritme zoals jullie dat kennen (ik slaap de hele dag kleine stukjes, ja ook ’s nachts) én dus voel ik het ook niet als het ritme in de war wordt geschopt. Zeker een plus dus!

Ongelegen narcolepsie momenten

Met de billen op het strand

Malta was fantastisch dat vooropgesteld: en zeker een aanrader voor een vakantie. Maar in Malta waren er ook wat momenten die minder chill waren dan ik hiervoor beschreef. Een dagje strand bijvoorbeeld. Ik kan nooit gewoon lekker liggen zonnen op m’n handdoek of een boek lezen zonder in slaap te vallen. Misschien zul je nu wel denken, maar dat is toch super chill: lekker indutten in de zon op het strand? Ja, bij slaaptekort en een kater wel, maar als het je altijd gebeurt is het wat minder. Ik wil ook gewoon eens chill genieten van de zonnestralen, het voelen dat ik lekker weg lig te fikken of een heel boek uitlezen in plaats van dat de halve dag voorbij is, omdat ik weer eens heb liggen meuren.

Awkwardheid in Malta – Kataplexie

Een ander moment – een nogal awkward moment – overkwam me in de bus. We zaten inclusief een behoorlijke kater in de bus en waren vrij melig. Je weet als ik moet lachen, zak ik als een pudding in elkaar (kataplexie), zo ook tijdens deze bustrip. Niet zo erg als je gewoon op een stoel zit en tegen het raam aan leunend kan lachen, maar wel erg als er een jongeman naast je zit en je hand van lachen zo slap wordt dat die hand op een plek terecht komt waar dat niet hoort: in de schoot van de betreffende jongeman. En dat is awkward. Beschamend. Ontzettend genant. En weet ik veel allemaal nog meer.

Het meest rukke eraan is dan dat ik mij volledig besef van wat er gebeurt op zo’n kataplexie moment, maar het niet kan stoppen. Dus dan zit ik daar half in elkaar, na te schokken van het lachen, met een lijf dat ik niet kan bewegen – en met een hand in de schoot van een wildvreemde jongen. Je wilt niet weten hoe blij ik was toen ik uit m’n lachbui werd bevrijd en die jongeman – nadat het me nóg een keer gebeurde – de bus uitstapte en ik hem nooit meer zou zien. Kataplexie, bedankt hé…

 

Liefs,

Pipping