En mijn schrijfvibe heb ik dan per ongeluk wel thuis gelaten… Als je een blog begint, is het ook de bedoeling dat je zoiets bijhoudt. En dat heb ik de afgelopen maanden 
verzaakt. Behoorlijk verzaakt. Dat is zonde en jammer en zo, maar het is wat het is. Ik was (en ben nog steeds) gewoon nogal druk. Druk in een positieve manier, want: ik ben eigenlijk alleen maar leuke dingen aan het doen. Op het moment van schrijven zit ik in een hostel in Canggu in Bali en heb ik al heel wat landen aangetikt in de afgelopen twee maanden.
Op reis
Waar ik begin maart startte in Vietnam, vierde ik Pasen met mijn broer en zijn gezin in Hong Kong en vloog ik vervolgens naar Thailand om daar in 2,5 week Chiang Rai, Pai en Chiang Mai te verkennen. Toen vond ik het tijd voor wat anders en vloog ik naar Bali om een stukje van Indonesie te proeven, te leren surfen en te relaxen op het strand. Het Bali-avontuur is ook al bijna ten einde. Ik vlieg zondag naar mijn laatste bestemming: Cambodja.
Misschien is het wel doordat die laatste bestemming steeds dichter in de buurt komt, ik ook al wat meer met thuis bezig ben en dus ook ineens aan mijn kindje Liever Lui Dan Moe moest denken en dus besloot om maar weer eens achter de laptop te kruipen. Want dat ik nu aan het reizen ben, betekent natuurlijk niet dat de narcolepsie even op pauze staat. Die is ook gewoon elke dag gezellig mee op pad.
Hoe doe je dat dan, reizen met narcolepsie?
Ja, das best een goeie vraag. Ik doe ook maar wat als ik eerlijk ben. De droom om in mijn eentje op pad te gaan met een backpack die was er al voordat ik narcolepsie kreeg en dat plan is altijd blijven bestaan. Dus ik ben gewoon gegaan en ik heb eigenlijk helemaal niet zo nagedacht over hoe ik dat dan zou doen in combinatie met de narcolepsie. Eigenlijk doe ik gewoon hetzelfde als thuis:
- Dutjes doen op de momenten dat ik voel dat ik dat nodig heb.
- In het openbaar vervoer ervoor zorgen dat mijn tas aan mezelf vastzit (voor het geval ik in slaap val en iemand de intentie heeft om mijn rugzakje mee te nemen)
- ‘Gewoon’ nee zeggen tegen feestjes of andere dingen als ik me daar niet fit genoeg voor voel.
- Rustdagen inplannen: heb ik een vulkaan beklommen of drieduizend rijstvelden bezocht? Dan plan ik de dag erna een dag met niks in. Zodat ik de dag erna er weer vol tegenaan kan en kan genieten.
- Naar mijn omgeving toe open zijn over de narcolepsie: want als ze niet weten wat er met me ‘aan de hand is’ kunnen ze me ook niet helpen, wanneer dat nodig mocht zijn.(Ik vertel dit overigens alleen aan mensen waar ik een poosje mee optrek, anders heeft dat niet zoveel zin om te gaan vertellen).
Ps. Wat ook handig is, is om wat strand 
bezoekjes tussendoor te plannen. Wanneer je met een zonnebrilletje op je kop ligt te relaxen op een strandbedje heeft geen hond het door dat je ‘stiekem’ in slaap bent gevallen.
Dat was ‘m weer even voor nu. Weten jullie in ieder geval nog dat ik nog leef. En i kgm mijn best doen om weer wat regelmatiger een blog online te gooien!
Liefs, Pip
Geniet nog even van je prachtige reis!!
Nog veel plezier in Cambodja ! Wij genieten nog even van Bali !
Geniet nog met volle teugen van de heerlijke reis! Humphrey en Monique
Leuk dat je weer wat hebt geschreven.
De tijd vliegt voorbij
Als ik op reis ga (bv vorige zomer, alleen trekken door Noorwegen) kom ik altijd terug met een goed gevoel.
De natuur, de rust, andere culturen, en zelfs eventjes weg van alle technologie laden raar gezegd altijd wel een beetje de batterijen op. (ook al hike ik door de bergen met een zware rugzak en mijn narcolepsie :p )
Veel mensen denken, is dat niet eenzaam zo alleen op reis? Neen, je staat meer open om bv in een jeugdherberg met mensen te praten. Dit zou je denk ik minder of zelfs niet doen als je met vrienden op pad bent.
Vorige zomer heb ik zo ook veel over mezelf geleerd en alles eens goed op een rijtje kunnen zetten.
Stiekem wel wat jaloers op je lange/grote reizen ;)
Geniet er nog van!!