Net zoals veel andere studenten vertoef ik op het moment een half jaar in het buitenland om daar stage te lopen. In tegenstelling tot velen heb ik er totaal geen moeite mee om afscheid te nemen van m’n vertrouwde omgeving. Een routinematig leventje vind ik maar slaapverwekkend – ja, ha ha – maar wel waar. In mijn Curaçao avontuur kon ik dan dus ook alleen maar zin in hebben. Toch had ik een enorme knoop in m’n maag naarmate m’n stage dichterbij kwam…

En waarom? Omdat er continu verschillende scenario’s in m’n hoofd afspeelden over hoe m’n stagebegeleiders zouden reageren als ik binnenkwam lopen op m’n eerste stagedag en zou zeggen: ”Ohja trouwens, ik val ongeveer 5 keer per dag in slaap tijdens het werk, maar daar kan ik niks aan doen. Iemand nog koffie?’’

Het hoe-ga-ik-vertellen-dat-ik-overal-en-nergens-in-slaap-val-issue was niet het enige waarover ik me druk maakte. Ook het feit dat ik afgelopen jaar een half jaar studievertraging heb moeten inlassen, vanwege instortgevaar (lees: altijd moe, heel veel studeren, op mezelf wonen, twee bijbanen en het bijhouden van sociale contacten) maakte de druk nog net even wat erger.

Daarnaast las ik op diverse forums over narcolepsie dat fulltime werken een ontzettend opgave was i.c.m. narcolepsie, dus de moed zakte me al een beetje in m’n schoenen. Want ja, ik ging voor een half jaar naar hét studenten feest walhalla én zou 40 uur per week moeten gaan werken. Ja, ik heb weer voor de easy way out gekozen. Not.

Het punt dat ik wil maken is deze stress nergens voor nodig was. Alles is voor 200% meegevallen sinds ik m’n leven leef op Dushi Korsou. Eén van de grootste benefits is toch wel dat ik van de 12-urige vliegreis gerust 6 uur lig te tukken dus de tijd gaat altijd snel met zulke dingen. Sorry, voor degene die niet kunnen auto/trein/vliegtuig-slapen, maar hé zo heb ik ook nog wat voordelen!

Op mijn eerste stagedag heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en heb ik het aan m’n stagebegeleiders, Paulinka & Fahrida, gemeld. Zoals velen reageerden ze verbaasd en gefascineerd en kreeg ik veel vragen over me heen over het onbekende fenomeen narcolepsie, maar wat me toch wel ’t meest is bijgebleven is dat ze vrijwel direct zeiden dat ’t iets is dat bij mij hoort en geen issue is voor hen. Enige was dat ze het wel prettig vonden dat ik het tegen iedereen vertelde zodat niemand raar zou op kijken, mocht het een keer voorkomen. En dat heb ik geweten, er worden te pas en te onpas grapjes over gemaakt.

Tijdens een van de creatieve lunchsessies die we iedere woensdag hebben, viel ik in slaap tijdens een brainstorm over de mobiele app voor een Curaçaose bank. Kan ik niets aan doen, dipjes komen vaak voor na de lunch, maar ik werd weer wakker op ’t moment dat we gezellig gingen babbelen over een campagne voor Fun Miles. Zegt Gijs: ‘’Jij bent ook een mooie, wanneer ik praat over bankzaken ga je lekker zitten slapen en bij de Fun Miles ben je weer klaar wakker!’’

Grapjes worden vaak door narcolepsie patiënten als kwetsend ervaren, maar om dit soort grappen kan ik zelf niet anders dan lachen. Puur omdat ’t vaak gevatte grapjes zijn, maar vooral omdat ik blijkbaar aan mijn omgeving het signaal afgeef dat ik er relaxed onder ben en zij dus de vrijheid voelen om erover te grappen. En dat maakt ’t dat dat hele ”narcolepsie-ding” tijdens m’n werk juist een grappige toevoeging kan zijn in plaats van alleen maar een belemmering!

Liefs, Pip

 

 

 

4 thoughts on “Het moment van de waarheid…”

  1. Open en eerlijk zijn levert het meeste respect op. Fijn dat het ook zo goed wordt opgepakt daar. Blijft mijn lieve slaapkopjes pleegdochter :)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.