Op de valreep ga ik net als ieder andere blogger- heel cliché – terugkijken op 2015. Tweeduizendvijftien was er voor mij één met uitersten. In het begin van dit jaar stond ik nog dagelijks op m’n slippers op het strand van Curacao, was de auto het enige vervoersmiddel dat ik gebruikte, kon ik zonder enig probleem met een paar uur slaap naar stage, viel ik niet overal op de grond als ik moest lachen en de keren dat ik in slaap viel, waren er niet veel. 

Een heerlijk leventje, maar eind januari moest ik terug. Terug naar Nederland. Waar ik de warmte inwisselde voor de kou. Waar de auto werd vervangen door de trein en de fiets. Waar ik in plaats van te werken, weer dagelijks colleges volgden. Waar een leven zonder stress, binnen no time er weer één werd met. En waar successen van wakker blijven, weer plaats maakte voor onaangekondigde dutjes.
Als ik daar aan terug denk. Aan die eerste maanden in Nederland. Het was niet alleen de zon en de levensstijl die ik miste, maar vooral de semi controle die ik daar had over het in slaap vallen. Ik was simpelweg vergeten hoe moe, slap en energieloos ik me kon voelen. Dus toen dat in Nederland ineens weer terug was, kwam dat als een klap.

Tussen het stoeien met het opnieuw leren dealen met narcolepsie door, leefde ik m’n leven. Ik ging naar school. Met moeite, maar wel met goede cijfers. Tussen dat alles door bleef ik schrijven en bleef ik mijn verhaal delen met jullie. En dat is toch wel waardoor ik de narcolepsie snel opnieuw heb leren “omarmen”. 

Waar ik in 2014 met veel spanning mijn eerste blog plaatste op aandringen van vrienden, leerde ik in 2015 dat ik mijn geschrijf voor meer doeleinden heeft dan een uitlaatklep en relativatie tool voor mezelf. Met Liever Lui Dan Moe heb ik in mijn omgeving onwijs veel begrip gekregen voor hetgeen waar ik mee deal en is de wereld een beetje bekender geworden met narcolepsie. Mijn blog groeide in 2015 uit tot iets dat opeens door neurologen aan patiënten werd aangeraden en waar andere narcolepsie patiënten steun aan hebben. Ik schrijf, omdat ik niet anders kan, omdat dit is wat ik leuk vind en ik deze uitlaatklep nodig heb. Dat ik hier zoveel waardering voor zou krijgen dat ik (1) mijn verhaal mocht doen in Viva, (2) mocht terugblikken op 2015 met Mijn Moment en dat ik (3) in 2016 op een medisch congres over slaapziektes mijn verhaal mag vertellen aan specialisten, dat had ik in januari 2015 nooit gedacht. 

Tweeduizendvijftien is voor mij het jaar waarin ik nog nooit zoveel beurse en blauwe plekken van het vallen van het lachen (kataplexie) heb gehad. Maar het was ook het jaar waarin ik mijn rijbewijs voor 3 jaar mag houden en het jaar waarin ik mij niet langer schaam voor m’n narcolepsie, het niet langer zie als een zwakte en het door mijn blog heb kunnen omzetten in iets positiefs. Waardoor ik niet langer bang ben om tijdens sollicitaties, stages of andere belangrijke zaken te melden wat ik heb. En dat ga ik in 2016 vasthouden.

Zoetsappig als wat, maar wel gemeend: bedankt voor jullie steun, begrip en liefde.

Maak van 2016 een mooi jaar! Dat ga ik ook proberen met m’n lijst goede voornemens… Wat zijn die van jullie?

Liefs, Pipping 

4 thoughts on “Het jaar 2015: Een succes wat betreft slapen ”

  1. Lieve Pip, ik wens jou ook alle goeds in 2016. Ik geniet elke keer van jouw verhalen. Wat doe jij dat toch goed! ! En wat leuk dat nu ook specialisten deze kwaliteiten van jou hebben gezien en gaan gebruiken.
    Jij mag echt trots zijn op het werk dat jij hebt verzet het afgelopen jaar! Veel succes in het aankomend jaar.
    Lieve groet, Irene van den Ende

  2. Lieve Pip, ik wens jou ook alle goeds in 2016. Ik geniet elke keer van jouw verhalen. Wat doe jij dat toch goed! ! En wat leuk dat nu ook specialisten deze kwaliteiten van jou hebben gezien en gaan gebruiken.
    Jij mag echt trots zijn op het werk dat jij hebt verzet het afgelopen jaar! Veel succes in het aankomend jaar.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.