De conducteur 

Deze week was er een met veel benoemingswaardige narcolepsie momenten. Of dat iets positiefs of negatiefs is, laten we maar even lekker in het midden. In ieder geval genoeg materiaal om over te schrijven. Anyway, gisteren was het vrijdag 13 november en dat was voor mij niet perse een ongeluksdag, maar de dag waarop ik twee jaar geleden een klein feestje vierde. Toen kreeg ik namelijk te horen dat ik niet gek of depressief was, maar ‘gewoon’ aan narcolepsie leed. Net in de trein heb ik overigens weer bewezen dat ik ook met medicijnen en een nacht van twaalf uur slaap gewoon in slaap kan sukkelen. Ik ben onderweg naar Eindhoven voor We Are Electric: een nacht lang dansen op fijne muziekjes, iets waar vriendinnen en ik al een poos naar uitkijken. 

Als je dan nu leest dat ik na 5 minuten in de trein al lig te ronken, zul je je afvragen hoe gaat ze dat doen zo’n nachtje feestend doorhalen. Eerlijk: I don’t have a clue, maar we gaan er gewoon voor. Ik heb afgelopen nacht asociaal lang (voor)geslapen en extra medicijnen meegenomen. Veel dansen & praten helpen ook altijd en gelukkig heb ik met die laatste twee (oké, vooral de laatste) niet zo’n moeite.

Maar goed. Ik dwaal weer af. Ik zat net dus in de trein. Las een boekje, en moest zoals gewoonlijk na een paar zinnen de wekker zetten en het boekje wegdoen, omdat m’n ogen zwaar werden. En dus zette ik een wekker op een kwartier om zeker te weten dat ik op het juiste station wakker word. Inmiddels is dit routine. Wat later hoor ik van verre een conducteur mensen vragen om hun vervoersbewijs. En met dat ik denk ‘ik moet mijn ov pakken’, ben ik blijkbaar weer in slaap gevallen, want het volgende dat ik merk is de conducteur die wild op m’n schouder staat te kloppen en die tegen me zegt: “goeeeeede morgen mevrouw!! Uw vervoersbewijs alstublieft”. Alsof mijn irritatieniveau nog niet hoog genoeg is – hallo, ik ben net wakker – denkt meneer ook nog dat hij grappig is. Hij besluit er nog een schepje bovenop te doen en zegt met z’n irritant blije stem: “Jaaaaa, we zijn al helemaal in Maastricht! Grapje! Hahahahah.”

Mensen die mij kennen weten dat wanneer ik op een ongelukkige manier wakker word gemaakt, ze vaak beter even uit m’n buurt kunnen blijven. Maar meneer weet dat natuurlijk niet. Ik vloek in mezelf op de conducteur en z’n irritante grappen, schaam me dood, omdat ik zie dat de halve coupe meekijkt, pak m’n OV en zeg op m’n aardigst dat ik ‘gewoon een wekker had gezet hoor”. Dat kwam er waarschijnlijk allesbehalve aardig uit, maar gezien het feit dat ik die vent het liefst zou willen zeggen dat die z’n muil moet houden en verder gewoon m’n ov moet checken, vind ik dat ik nog best aardig ben gebleven.

Een gouden tip dus voor alle mensen die iemand kennen met narcolepsie (en ik gok erop dat mede narco’s dit beamen): als we wakker worden, laat ons even voor wat het is totdat we weer vrolijk en gezellig gaan praten. Dan is het veilig ;)

Liefs, Pipping