Vorige week heb ik mijn rol als kersverse Nijmeegse burger uiterst serieus genomen en me begeven tussen de feestende Nijmegen ter ere van de jaarlijkse 4daagse wandeltocht. Ja, je leest het goed, ik heb mijn steentje als Nijmeegde burger bijgedragen door te feesten en niet te wandelen. De 160 km lange tocht liet ik liever over aan mijn sportieve vriendinnen. Iedereen zo zijn kwaliteiten. En de mijne liggen dan toch meer in de hoek van het bier drinken, dansen en het langs de kant aanmoedigen van wandelaars…

Hoewel: even zeven dagen lang feesten gaat bij mij natuurlijk ook niet zonder slag of stoot, aangezien mijn vriend narcolepsie altijd op de loer ligt. Naast dat ik van tevoren weet dat ik na zo’n week minimaal een week door het leven ga als een bejaarde vaatdoek was de main question of ik het überhaupt wel vol zou houden. Nu moest dat natuurlijk niet, maar ik wilde gewoon erg graag alles meemaken en woon ik boven een kroeg dus een avond niet mee gaan was toch al geen optie vanwege de muziek. Dus ik deed mee met het feestritme: ‘s avonds naar wat optredens en stappen om daarna ‘s ochtends uit te slapen, beetje te zonnen en te ontbijten in het park om vervolgens hetzelfde riedeltje weer af te gaan. En op wat vreemde bijkomstigheden na, is het me alles meegevallen hoe ik kon meekomen :)

Vreemde bijkomstigheden? Ja, die bleven helaas niet achterwege. Laat ik het zo zeggen: ik heb vorige week op meer manieren dan feesten alleen geconnect met Nijmegen. Dankzij mijn kataplexie (het fenomeen waarbij ik in elkaar kletter als ik hard moet lachen) heb ik ook uitvoerig kennis gemaakt met de Nijmeegse straatstenen en stoepranden. Voor mijn beurse lijf wat minder, voor mijn vriendinnen (en vaak voor mezelf ook) een extra reden om heel hard te lachen. Can’t blame them, want zoiets ziet er alles behalve normaal uit.

Zo was ik op de woensdag met een vriendin bij een akoestisch optreden van Cas Ronkers op de Smaakmarkt aan het kijken. We waren wat flauwe grappen aan het maken over iemand die er op z’n zachtsgezegd nogal oncharmant uitzag. Wij lachen natuurlijk en vandaar ook dat ik uit voorzorg mijn biertje op de tafel voor ons wilde zetten. Zonder succes: tegen de tijd dat ik met m’n shakende armen het biertje op tafel had gekregen, was de inhoud er inmiddels als een fontein uitgesprongen.

Dan donderdag. Een avond waarbij mijn knuffelsessies met de grond niet meer op twee handen te tellen waren. Ter ere van de verjaardag van een van m’n vriendinnen waren we bij een optreden op het Koningsplein. Een van de meiden laat een vol glas rosé over een andere vriendin vallen, wij allemaal lachen en ik zak surprise als een plumpudding in elkaar. Nu kijk ik daar bij mezelf nou niet echt meer van op en m’n vriendinnen zijn er ook enigszins op voorbereid, maar zo’n valpartij is toch wel van een andere aard als dit gebeurd wanneer je tussen 250 feestende leeftijdgenoten staat. Of nou ja ligt, in mijn geval dan.

Ik zal je de verdere details besparen, maar het is die nacht niet bij die ene valpartij gebleven. Normaal gesproken kan ik mezelf aardig staande houden in zo’n situatie door 1. gewoon even de andere kant op te kijken 2. te focussen op mijn ademhaling of 3. aan alles denken behalve de zojuist gemaakte grap. Deze maniertjes zijn alleen waardeloos wanneer je een week weinig slaap hebt gehad, ben ik achter gekomen. En ze zijn al helemaal kansloos wanneer mijn lieftallige vriendinnen juist een extra grap maken, omdat ze het in hun aangeschoten bui nou eenmaal hilarisch vinden om me naar de grond te krijgen met hun fantastische grappen.

Al met al een week met hoogte en dieptepunten: letterlijk en figuurlijk. De beurse plekken zijn inmiddels weg, ik heb een berg herinneringen aan de hilarische avonden, maar bovenal was het weer eens een bevestging dat ik – ondanks dat het soms wat gênant is – ik weiger om ook maar iets minder te lachen.

Liefs, Pip

img_20592Schermafbeelding 2015-08-02 om 11.59.03

6 thoughts on “Knuffelen met Nijmeegse straatstenen”

  1. Jouw verhalen maken me helemaal vrolijk!

    Naast een druk sociaal leven, fulltime baan als militair en student fysiotherapie ben ik ook dagelijks in gevecht met mijn wederhelft; narcolepsie..

    Ik was altijd in de veronderstelling dat
    Narcolepsie patiënten depressief en eenzaam waren. Daarom heb ik nooit de behoefte gehad in contact.
    Na het lezen van jou verhaal zou ik graag met je in contact willen komen. Groet Bas

    1. Hi Bas, ik ben op het moment nog een dagje op vakantie vandaar dat ik je reactie nog niet had gezien. Fijn om te horen dat je zo vrolijk wordt van mijn blogberichten. Zal niet makkelijk zijn nee om militair te zijn wanneer je narcolepsie hebt. Ben je al lid van de narcolepsie Nederland en België groep? Dan kunnen we elkaar via daar verder spreken eventueel. Groetjes Sandra

    2. Haha ik begrijp dat jij de berichten eerst moet goedkeuren voordat ze geplaatst worden.

      Bedoel je de site van NVN, “www.ikhebnarcolepsie.nl” ?

      Daar heb ik net een account aangemaakt.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.