Een rare gewaarwording

Vorige week ging ik spontaan een paar dagen met vriendin Fleur naar Parijs. Lekker studentikoos reden we via Bla Bla Car (tip!) met een stel heen en terug: goedkoop en gezellig! De reden van dit bliksembezoekje was niet alleen om te ontstressen van de vele studiedeadlines en om te genieten van de zon, maar het was het ook de ultieme vakantietest voor ons. Deze zomer gaan we namelijk road trippen door Europa met de auto om te eindigen met een week feesten op Sziget. We moeten daarom natuurlijk wel even testen of we elkaar de hersens niet in zullen slaan. Ik kan je één ding zeggen: die test is met 300% geslaagd. Het bewijs zit in de blauwe plekken op m’n armen… Hé?

Ja, die blauwe plekken dus. Ik heb je al eens op de hoogte gesteld van mijn spaghettibenen wanneer ik – dus letterlijk – de slappe lach heb. Laat ik je zeggen dat ik sinds het weekendje weg met Fleur, de blauwe plekken op m’n armen heb staan van al mijn ontmoetingen met de Parijse straatstenen of hotelkamer vloer…

Naast dat we nog meer moesten lachen om de gênante momenten waarin we verzeild raakte, vond ik het soms ook echt eng. Meestal is er wel een stoel in de buurt waar ik mezelf op kan laten zakken zodat ik niet op de grond kletter, maar als je aan het wandelen bent door de stad is dat er nou eenmaal niet altijd. Ik herinner me nog dat ik me meerdere malen aan parkhekken heb vastgeklampt en Fleur beval om niet nóg een grap te maken, omdat op zo’n moment zelfs zo’n hek niet genoeg houvast geeft.

Het toppunt was toch wel – en ik denk dat ik daar ook de prachtige blauwe plekken op mijn arm aan over heb gehouden – mijn val in de hotelkamer. En dat notabene om een flauwe grap die ikzelf maakte. Deze momenten gaan bijna in een soort van waas aan me voorbij, maar ik weet nog dat ik tussen de douche en de wastafel in stond op het moment dat ik mijn niet eens zo grappige opmerking maakte.

Het is bijna niet te omschrijven, maar het blijft een raar gevoel dat je op zo’n moment eigenlijk niets kan dan jezelf op de grond laten kletteren. Voor het idee grijp ik me op zo’n moment wel vast aan de wastafel, maar of het zin heeft. Nee, ik eindig uiteindelijk toch wel op de vloer. Tussen de wastafel en het douchegordijn in. Maar goed dat ik niet met een liefje naar Parijs toe was gegaan, want charmant is het alles behalve.

Wijsheid is om alvast maar een plan de campagne te maken voor de 20-dagen durende roadtrip die we samen gaan maken, anders kom ik naast brak en bruin ook blauw terug van m’n vakantie. Iemand tips?