Solliciteren. Enige weken geleden schreef ik er al een behoorlijk gefrustreerd bericht over, maar die is nog ergens in mijn concepten blijven staan. Ik schreef dit stuk na aanleiding van een nogal bijzonder sollicitatiegesprek… en begon als volgt:
”Vandaag steek ik het liefst een hele dikke middelvinger op naar al dat ge-solliciteer. Solliciteren kost nu eenmaal veel tijd en energie en het dwingt je om met tegenslagen leren om te gaan. Maar dat is niet alles. Althans niet voor mij, helaas. Net als met bijvoorbeeld daten, komt er altijd een punt waarop je het onderwerp narcolepsie moet aanbreken. Het kiezen van het juiste moment is één, maar het krijgen van ‘de reactie’ is een heel ander verhaal. Dat bleek ook vandaag maar weer eens: ik kreeg een reactie waar ik me nooit op had voorbereid… En dus ook behoorlijk binnenkwam.”
Waarom vertel je het dan?
Even om de vraag ‘waarom vertel je het dan?’ alvast te beantwoorden… Nu is het natuurlijk zo dat ik nu eenmaal op de kaart sta wat betreft narcolepsie (vanwege mijn blog en JZHMH). In andere woorden: Google mijn voor- en achternaam en je komt er snel genoeg achter. Om transparant en vooral ook eerlijk te zijn, kies ik er daarom vaak voor om hen zelf over het ‘narcolepsie-monster’ te vertellen. Om hen voor te zijn. Niet alleen omdat anders Google dit wel doet, ook omdat ik zelf graag eerlijk ben. En het simpelweg bij mij hoort, die narcolepsie.
Een bijzonder kennismakingsgesprek
Oké, terug naar het verhaal: het sollicitatiedrama van die betreffende woensdagochtend ergens afgelopen maand.
Op dit betreffende ‘kennismakingsgesprek’ werd ik beoordeeld op wat ik NIET in plaats van wat ik WEL kan. Even voor jullie referentiekader: er is een stichting die ‘jongeren zoals ik’ helpt aan werk. Zij hebben partnerships met organisaties die het niet erg vinden als je een ‘rugzakje’ hebt en bereid zijn om verder te kijken dan een beperking. Oftewel: het gaat om iemands kwaliteiten en de beperking is bijzaak. Ik vond deze visie wel prettig en zodoende heb ik een gokje gewaagd toen ik een interessante vacature voorbij zag komen van een van hun partnerorganisaties.
Eenmaal op gesprek kwam ik al snel van een koude kermis thuis: ze keken juist naar mijn beperking en vooral naar hoeveel dit me beperkt in mijn leven. In andere woorden: hoe hoger ik scoorde op het begrip beperking, hoe meer ‘kansen’ ze voor me zagen binnen de organisatie (want: subsidie). Sorry, maar daar pas ik voor.
‘Geen beperking’
Er werd letterlijk aan mij gevraagd of ik in het doelgroepenregister stond en of ik een Wajong aanvraag had uitstaan. Toen ik beide vragen met ‘nee’ moest beantwoorden en hen kort vertelde dat ‘praktisch’ gezien het enige wat ik van hen nodig heb, een bank is zodat ik in de lunchpauze een dutje kan doen’, had de beste meneer van personeelszaken al snel zijn conclusie getrokken. Hij zei letterlijk tegen mij: ”Wij hebben natuurlijk een plicht als instelling om minstens zoveel % aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt in dienst te nemen. En ja, als ik dit hoor kun je dit nauwelijks een beperking noemen”. En dat doet pijn.
Onzichtbare ‘beperking’
Hoe zeer ik het zelf ook weiger te zien als beperking en op mijn manier mijn leven zo normaal en plezierig mogelijk leid, is het er natuurlijk wel iedere dag en het drukt wel degelijk een stempel op mijn leven. Alleen dit zie je dit niet altijd. Ja, af en toe verdwijn ik om even te tukken of zie je me slapen. Maar aan de andere kant zien zij niet wat er verder speelt.
Maar: zij zien niet dat ik ’s avonds vaak thuis letterlijk niets kan, dat ik na elk dutje wakker word met een ‘ochtend humeur’ en dat ik altijd moe ben. Het tekent me dus wel degelijk, maar dit is ‘mijn standaard’ en ik doe alles in mijn macht om zo plezierig en normaal te leven. En voor mij hoort daar een ‘normale’ baan bij. Ook al moet ik daardoor op bepaalde andere gebieden een stuk inleveren.
Conclusie van het verhaal: blijf bij jezelf
Ook al wilde de organisatie mij voor een tweede gesprek uitnodigen: ik heb vriendelijk bedankt. Eerlijk: ik vind het lastig wanneer een organisatie mij (misschien) heeft afgewezen vanwege mijn beperking, maar ik vind het nog veel erger als ze me juist willen vanwege de narcolepsie.
Daarmee maakte ik het niet direct makkelijker voor mezelf, maar bleef ik wel dichtbij mezelf. En dat is wat telt (en wat me uiteindelijk alsnog een mooie baan heeft opgeleverd, maar daar schrijf ik de volgende keer over). To be continued…
Tja. Blijkbaar is het financieel interessant om iemand met een beperking aan te nemen.
Als jij dan met je beperking hoog scoort krijgen ze alle loonkosten terug het eerste jaar.
En 50% ? het tweede jaar.
En ondertussen doe jij dan je stinkende best en wordt je daarna toch ontslagen.
Want dan ben je weer te duur. Heel goed dat je daarvoor hebt bedankt en je niet laat misbruiken!
De instelling van dit bedrijf is wel heel erg duidelijk en het is jammer dat daar geen meldpunten voor zijn.
Tegenwoordig staat het kapitaal en de opbrengst meer in het belang dan het menselijke jammer genoeg….
Financieel interresant in belgie = zotveel meer papierwerk = no thank you…
Ikzelf heb 1,5j gezocht om werk. Meer dan 50sollicitaties gedaan. waarvan ik voor 10 op gesprek ben geweest.
In belgie mag je niet met de auto rijden als je narcolepsie hebt.
De vraag telkens, waarom heb je geen rijbewijs.
Dan vertel ik over mijn narcolepsie, maar dat het redelijk onder controle is met medicatie en middagdutje.
Narcolepsie is nog minder bekend in belgie dan in nederland.
En dan hoor ik er niets meer van of geven ze gewoon de reden dat het is omdat ik geen rijbewijs heb of betere kandidaat hebben gevonden.
Als baas, als je kunt kiezen tussen kandidaten waarvan er 1 een ziekte heeft dat je niet kent, is het logisch dat deze uit de boot valt…
Werk nu 2,5j halftijds (maandag, woensdag, vrijdag) als hulp tuinman bij iemand die ik via via ken.
in belgie ken ik de procenten niet, maar het start denk ik met 30% die ze terugkrijgen, en dan per jaar mindert dit.
Zelf ben ik stikkapot van dit werk (sleuren enal hele dag), mijn reserven zijn opgebruikt en heb nu ook alleen een huis gekocht die nog opknapwerk nodig heeft.
En het huishouden, koken, etc, is natuurlijk ook voor mij nu en niet de mama ;)
Zit nu al 3weken thuis met een burnout die komt door mn narcolepsie en het werk samen. (of hoe moet ik het zeggen :p we kunnen niet allemaal zo mooi dingen verwoorden zoals u (sandra/pip) ;) )
Normaal moet ik vrijdag terug werken, maar zie dit niet zitten.
Baas zegt zelf zou je niet beter ander werk zoeken… (de korting die hij krijgt loopt ook bijna ten einde)
Morgen naar de neuroloog, hopelijk kan hij wat helpen, meer medicatie is geen mogelijkheid, zit al aan het maximum, hopelijk zet hij me langdurig ziek…..
Zo super trots op je dat je bij je zelf bent gebleven en bedankt hebt voor de “eer”. De berekenende types die de poortwachters van dit soort bedrijven zijn , hebben niet eens het vermogen om zich in te leven in iemand die anders is dan wat zij “perfect” vinden. Jij bent voor hen een nummer waar ze geld mee kunnen verdienen. Het eerste jaar alle loonkosten terug en het tweede jaar 50%. En daarna voldoe je waarschijnlijk ineens niet meer aan hun eisen… jij bent meer waard dan ze jouw ooit kunnen betalen! Je staat voor wie je bent en daarmee kan je super trots zijn op je zelf! Wij zijn het in ieder geval wel op jou!