Zojuist ben ik in een gênant wakker-word-moment terecht gekomen. Alweer… Onderweg naar m’n ouders in de trein, boekje mee, muziekje op: alles waarvan je denkt wel wakker mee te kunnen blijven. Maar niet dus! Ik hoor het narcolepsie stemmetje in m’n hoofd al zeggen: muahaha, ik win alweer! 

Op het moment dat mijn mede treinreizigers zich klaar maken om de trein uit te gaan, omdat ze de ns mevrouw net hebben horen zeggen dat we station ede Wageningen naderen en ze vooral niet moeten vergeten uit te checken, knikkebolt mijn hoofd nog even ‘lekker’ mee met het ritme van de trein.

De stem van de NS-mevrouw ontgaat me volledig en het feit dat we snelheid minderen en stil zijn gaan staan evenmin. Mijn gedachten zitten namelijk bij een van de vijftien dromen die mijn hersenen in die vijf minuten slaap hebben gecreëerd. 

Losgerukt uit mijn dromen door de trein die is stil gaan staan en de reizigers die één voor één de treincoupé in wandelen, besef ik me pas weer een aantal seconden later dat we alweer even stilstaan op het station waar ik eruit moet. En dan is het sjezen. 

Op zo’n moment ben ik weer op z’n charmantst: met een halfslaperig en verward hoofd sprint ik met mijn open rugzak – tijdschrift en mobiel nog in mijn hand – tussen alle instappende mensen door de trein uit waar ik vervolgens neer plof op het eerste bankje dat ik tegenkom. Geroutineerd check ik mijn spullen. Telefoon, OV, huissleutels: heb ik die allemaal nog? En is er niet iets uit mijn tas gevallen? Bij een positieve uitslag van de check van mijn spullen zakt mijn verwardheid en de chaotische manier van handelen weg en loop ik – alsof er niets aan de hand was – nonchalant naar het OV paaltje om uit te checken. 

Dat moment dat ik heel nonchi naar het OV paaltje loop is namelijk stiekem en vooral een moment van schaamte. Op dat moment komt namelijk het besef dat ik zojuist weer 20 koppen vreemd op heb laten kijken toen ik er als een idioot vandoor ging, tegen hen op botste of overkwam als nogal niet helder licht doordat ik zo helder uit me ogen keek… 

Ach ja, dat is het voordeel van de trein: de kans dat ik deze treinreizigers binnenkort weer als gezelschap heb is heel klein en ik heb eigenlijk toch niet onthouden hoe ze eruit zien. Dus schaamte is niet nodig en een les twee in dit verhaal is dat ik toch écht een wekker moet zetten ook al hoef ik maar tien minuten met de trein.  

Liefs, pip

5 thoughts on “Dagelijkse trein issues”

  1. Duidelijk herkenbaar deze situatie. De vele treinreizen die ik maak zorgen ook vaak voor deze situaties. Ikzelf zet 2 wekkers om dit wat proberen te voorkomen. 2min voor de normale tijd van aankomen laat ik hem afgaan.

  2. Mijn moeder belde me altijd om de 10 min en vlak voordat ik uit moest stappen zij had dan hele trein reis voor zich liggen met alle tijden en dit werkte wel zo viel ik niet in slaap moest namelijk 2 en half uur reisen naar toen mijn vriendje. En op school ging ik me’t de bus en hoe ik het deed geen idee werd namelijk altijd 1 halte voordat ik uit moest stappen wakker puur toeval elke keer denk ik hihi

    1. Wat lief van haar! Ik word vaak inderdaad ook elk station wel even wakker, maar soms dan net te laat. Gelukkig heb ik een telefoon met wekker :)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.